Παιδιατρική Φυσικοθεραπεία.

  Η   παιδιατρική φυσικοθεραπεία βοηθάει τα παιδία με κινητικές δυσκολίες να βελτιώσουν την αδρή τους κινητικότητα και λειτουργικότητα με απώτερο σκοπό τη μεγιστοποίηση της ανεξαρτησίας και της ασφάλειάς τους στο σπίτι, στο σχολείο, στη παιδική χαρά και στο γενικότερο κοινωνικό τους περιβάλλον.

Αξιολογώντας τους τομείς και τις κινητικές δεξιότητες στις οποίες το κάθε παιδί δυσκολεύεται, ο φυσικοθεραπευτής καθορίζει το εξατομικευμένο θεραπευτικό πρόγραμμα που επικεντρώνεται στη περαιτέρω βελτίωση των αναπτυξιακών ικανοτήτων του κάθε παιδιού.

Η παιδιατρική φυσικοθεραπεία συχνά συμπεριλαμβάνει διαφόρων ειδών παιχνίδια και κινητικές δραστηριότητες που έχουν ως στόχο την βελτίωση:

• Της τροχιάς κίνησης

• Της μυϊκής δύναμης

• Της μυϊκής ελαστικότητας

• Της στατικής και δυναμικής ισορροπίας

• Του ελέγχου της στάσης

• Της κινητικής συναρμογής

• Της αντοχής

Ιδιαίτερα σημαντική προσπάθεια καταβάλλεται από τους φυσικοθεραπευτές μας για την ενεργή συμμετοχή των γονέων στο θεραπευτικό πρόγραμμα ώστε να μάθουν και οι ίδιοι πώς να παίζουν και να συμμετέχουν στις θεραπευτικές δραστηριότατες του παιδιού τους μεταφέροντας τες και στην καθημερινή του ζωή.

Η Φυσικοθεραπεία επιπλέον βοηθάει:

• Στην κατάκτηση κινητικών σταδίων (αναπτυξιακών οροσήμων) ιδιαίτερα σημαντικών για την ανάπτυξη του παιδιού όπως το κάθισμα, το ρολλάρισμα, το μπουσούλημα, το έρπισμα κ.α.

• Στη εκπαίδευση της ανεξάρτητης βάδισης αλλά και δυσκολότερων κινητικών δεξιοτήτων όπως το τρέξιμο ή το ανέβασμα - κατέβασμα σκάλας.

• Στην αξιολόγηση της ανάγκης για χρήση ειδικών προσαρμογών και βοηθημάτων καθώς και ορθωτικών συσκευών για την βελτίωση της κίνησης και την μεγιστοποίηση της ανεξαρτησίας.

Η λειτουργική προσέγγιση (functional, task-oriented, activity-based approach) αποτελεί μία σύγχρονη στρατηγική παρέμβασης, που βασίζεται στις νέες αντιλήψεις για τον έλεγχο της κινητικής ανάπτυξης – γνωστές ως «θεωρίες δυναμικών συστημάτων» – και στις νεότερες εξελίξεις των επιστημών ανθρώπινης κίνησης, νευρολογίας, εμβιομηχανικής και ψυχολογίας.

Ο φυσικοθεραπευτής έχει τον ρόλο του «παιδαγωγού» στην κινητική μάθηση του παιδιού. Η θεραπεία στηρίζεται στην εκπαίδευση αυτοκινούμενων, στοχοκατευθυνόμενων, λειτουργικών δραστηριοτήτων μέσω επαναλαμβανόμενης εξάσκησης σε ένα παρακινητικό και προκλητικό φυσικό και ψυχοκοινωνικό περιβάλλον. Οι υπερβολικοί θεραπευτικοί χειρισμοί αποφεύγονται, διότι μπορεί να εμποδίσουν το παιδί να δοκιμάσει ποικίλους κινητικούς συνδυασμούς για την επίτευξη του λειτουργικού στόχου. Ο φυσικοθεραπευτής παρέχει λεκτική καθοδήγηση και επίδειξη, ενώ χειρίζεται το περιβάλλον (αντικείμενα, χωροταξία) για να κατευθύνει την κίνηση. Έτσι, το παιδί από «παθητικός αποδέκτης» γίνεται «ενεργός επιλυτής προβλημάτων», που μαθαίνει να βρίσκει μόνος του ποικίλες και ευέλικτες λύσεις για την επίτευξη της λειτουργικής δραστηριότητας κατά τη μάθηση. Οι γονείς, καθώς και τα άτομα της κοινότητας που παρέχουν βοήθεια (όπως συμμαθητές, συνοδοί, δάσκαλοι), υπό την προτροπή και καθοδήγηση του φυσικοθεραπευτή, συμμετέχουν δυναμικά στην παρέμβαση, προσφέροντας ευκαιρίες στα παιδιά να εξελίξουν τις κινητικές τους ικανότητες στις διαφορετικές καθημερινές συνθήκες.